มนุษย์เป็นสัตว์โลกที่มีสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดที่ดีเยียม ทุกครั้งที่มนุษย์รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกคุกคามจากสิ่งที่ไม่อาจวางใจได้ จะหาทางป้องกันตัวเองจากอันตรายดังกล่าวโดยทันที การป้องกันตัวเองจากอันตรายที่มนุษย์ทำกันมากที่สุดคือ การหาที่ซ่อนตัว ซึ่งสัญชาตญาณการเอาตัวรอดนี้เกิดขึ้นมาพร้อม ๆ กับมนุษย์ และค่อย ๆ เติบโตขึ้นไปพร้อมกับการเติบโตของมนุษย์
สำหรับเด็ก ๆ เมื่อพวกเขารู้สึกได้ถึงความไม่มั่นคงในจิตใจ หวาดกลัว พวกเขาจะวิ่งไปหาที่ซ่อน หลบซ่อนอยู่ด้านหลังสิ่งที่เขาคิดว่าสามารถคุ้มครองชีวิตเขาได้ เช่น พ่อแม่ โต๊ะ เก้าอี้ตัวใหญ่ ๆ
แต่เมื่อเริ่มเติบโตขึ้น การซ่อนตัวก็จะมีความกลมกลืนแนบเนียนมากขึ้น เริ่มที่จะกอดอกไว้แน่น เวลาที่เกิดความกลัวขึ้นมา และเมื่อเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น การป้องกันตัวเองที่ยังคงมีอยู่ก็คือการกอดอก แต่จะคลายแขนออกเล็กน้อยพร้อมไขว้ขา
เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ท่ากอดอกก็จะถูกพัฒนาขึ้นไปเป็นการงอแขนข้างหนึ่ง หรือทั้งสองข้างไว้ที่อก ก็สามารถทำให้เกิดเกราะกำบังปิดกั้นการคุกคามไม่ให้เข้ามาถึงตัวได้ แต่จะกอดแน่นเมื่อเขารู้สึกประหม่า กังวล หรือรุ้สึกไม่พอใจ หลายคนกล่าวว่าการกอดอกทำให้รู้สึกดีขึ้น แต่ฝ่ายตรงข้ามหรือคู่สนทนาอาจรู้สึกไม่ดีกับการกอดอกได้
