ฟฤติกรรมอย่างหนึ่งของสัตว์ที่พบเห็นได้บ่อย ๆ ซึ่งเป็นสัญชาตญาณของมันคือ การต่อสู้ เรามักจะเห็นสัตว์ต่อสู้กันอย่างดุเดือด จนอาจถึงขั้นมีฝ่ายใดผ่านหนึ่งต้องตายไป หรือแค่มีท่าทียอมแพ้แล้วก็แยกกันไปเอง ซึ่งคนเรามักไม่เข้าใจในการกระทำของพวกมัน กลับมองว่าพวกมันกัดกัน ก็ปล่อยให้มันกัดกันไป ไม่เข้าไปเกี่ยวข้องหรือตกใจกลัวกับภาพการต่อสู้อย่างโหดร้าย ทารุณ ป่าเถื่อน แต่ความจริงแล้วการต่อสู่กันเป็นพฤติกรรมปกติของสัตว์ สัตว์ 2 ตัวต่อสู้กันก็เพื่อแย่งชิงความเป็นใหญ่ ต้องการเป็นผู้นำ
ตัวที่มีความก้าวร้าว มีพละกำลังมากกว่า แข็งแรงกว่า ก็จะเป็นผ่ายชนะไป การการต่อสู้จะยุติลงเมื่อรู้ผลแล้วว่าผ่ายใดเป็นผู้ชนะ แม้ว่าบางครั้งการต่อสู้ไม่ได้จบลงด้วยการมีเลือดตกยางออกก็ตาม ส่วนตัวที่ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ก็จะแสดงอาการยอมแพ้ด้วยการนอนหงาย ยกเท้าขึ้น และหันคอไปทางผ่ายชนะ
ตัวที่ชนะก็จะประกาศชัยชนะด้วยการยืนคร่อมเหนือร่างผู้แพ้ แยกเขี้ยวขู่ คำรามอยู่ชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็จะแยกออกจากกัน และทุกอย่างก็กลับคืนสภาพปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สัตว์บางชนิดบางสายพันธุ์ จะต่อสู้กัน แต่จะไม่ฆ่ากันเอง การต่อสู้จะเป็นเพียงแค่สัญชาตญาณอย่างหนึ่งในช่วงเวลาสำคัญ ๆ เช่น ช่วงเลือกคู่ผสมพันธุ์ ประกาศดินแดนหรืออนาเขตของตัวเอง แต่พวกมันจะหันไปโจมตีต้นไม้ที่อยู่ไกล้ ๆ แทนการโจมตีพวกพ้องกันเอง ดังนั้นพวกมันจึงต้องเรียนรู้ถึงศิลปะการต่อสู้ ซึ่งในการต่อสู้กันนี้จะมีความหมายอยู่ในตัวของมันเอง จึงเป็นหน้าที่ของพวกนันที่จะต้องตีความหมายนั้นให้ได้
